Koenraad Van Speybroeck werkt als medewerker bij de Mobiele Eenheid van het Agentschap Justitie en Handhaving. Hij is sinds 2013 militant bij ACV Openbare Diensten.
Na carrières als rijkswachter, veiligheidsverantwoordelijke en zelfs tuinaanlegger, belandde Koen in 2012 bij Justitie. “Ik zag een vacature voor installateur van technische alarmen. Ik was meteen geïnteresseerd, ook al had ik geen idee wat het was”, lacht Koen. Tijdens het sollicitatiegesprek viel de puzzel in elkaar: hij zou enkelbanden plaatsen. “Heel Vlaanderen zien, mensen thuis ontmoeten én hen helpen te integreren in de maatschappij? Een job uit de duizend.”
Dat sociale engagement kreeg Koen van thuis mee. Zijn vader was ACV-regiovoorzitter, zijn moeder verpleegkundige. “Mijn vader zei altijd: ‘Arbeider of baron, iedereen heeft zijn problemen. De kunst is om naar beiden te luisteren'.” Dat hij in 2013 militant werd, was dan ook een logische stap. “Als militant ben je niet alleen een bemiddelaar, maar ook een beetje psycholoog en sociaal werker. Ik ben er om te luisteren, los van rang of vakbond. Problemen oplossen is wat telt.” Zo hielp hij ooit een collega die bij een andere vakbond zat. “Zijn probleem is opgelost, en niet veel later stapte hij over naar ACV Openbare Diensten. Dat vond ik het mooiste compliment dat ik kon krijgen.”
Zijn focus? Het welzijn van zijn collega’s. “Het klinkt banaal, maar ik ijver nu voor betere zetels in onze wagens. We rijden meer dan 1000 kilometer per week. Een ergonomische stoel is dus absoluut nodig.” Ook veiligheid is cruciaal. “Voor ik een huis binnenstap, vraag ik of er nog andere mensen zijn en stippel ik een vluchtweg uit. Je moet altijd op je hoede zijn.” Opvallend: Koen ondervond nog nooit agressie. “Het begint met je eigen houding. Daar hangt ontzettend veel vanaf. Ik breek altijd het ijs met: ‘Ik ben Koen en je weet wat ik kom doen.’ Meestal volstaat dat.”
Koen krijgt zo dagelijks een unieke, maar soms harde inkijk in de samenleving. “Ik zie de dikste villa’s in Knokke, maar ook panden waar de miserie niet te overzien is—onveilige woningen, torenhoge stapels vuilnis, kinderen die ertussen spelen. Wij zien de rand van de maatschappij. Dat is mentaal niet altijd eenvoudig.”
Hij ziet een belangrijke rol weggelegd voor elektronisch toezicht als oplossing voor de overbevolkte gevangenissen. “Wie zijn straf thuis kan uitzitten met een enkelband, maakt plaats voor wie écht achter de tralies hoort.”