Nathalie Schoonbaert werkt sinds 2001 als penitentiair beambte. Na een jaar in de gevangenis van Vorst startte ze in de gevangenis van Brugge. Daar werkt ze vandaag op de afdeling van de langgestrafte mannen. Sinds 2014 zet Nathalie zich in als militant.
“Ik wilde al langer militant worden omdat ik zelf goede ervaringen heb gehad met de vakbond en omdat ik graag collega’s help bij problemen. En problemen zijn er genoeg in de gevangenis, ook hier in Brugge.”
De hulp aan collega’s is vaak heel concreet. Nathalie herinnert zich nog levendig de eerste maanden van de coronapandemie. “We wisten nog niet wat er aan de hand was en hoe we ons konden beschermen. Daar kwam bij dat gevangenen met corona naar de gevangenis van Brugge overgebracht werden. Dat verhoogde de ongerustheid en angst. Ik heb er toen met andere militanten voor gezorgd dat de directie de nodige beschermingsmiddelen voorzag om alle collega’s te beschermen.”
De job is zwaar. Niet alleen door de aard van het werk, maar vooral door het chronische personeelstekort. “Zelfs nieuwe gevangenissen vinden niet genoeg personeel. Dat leidt tot hoge werkdruk en een indrukwekkende verlofachterstand. In bepaalde periodes wordt verlof maar beperkt toegestaan. Collega’s hebben soms tientallen dagen verlof die ze nog moeten opnemen.”
Ondanks alle problemen doet Nathalie haar job doodgraag. “Mensen hebben nog altijd een verkeerd beeld van ons werk. Ik hoop dat een documentaireserie zoals die over de gevangenis van Haren mensen stimuleert om te solliciteren. Want het is een prachtige job, met collega’s die elkaar door dik en dun steunen. Het is onze verantwoordelijkheid om gedetineerden een regelmatige dagstructuur te geven: dat ze weten wanneer ze mogen douchen, de wandeling doorgaat, ze gaan werken … Die structuur geeft rust.”
Recent voerden cipiers actie met stakingen in verschillende gevangenissen. “We staakten niet voor een beter loon, maar voor betere werkomstandigheden. Niet alleen voor de cipiers, maar voor alle collega’s. We vragen ook betere detentieomstandigheden, want de overbevolkte cellen zijn niet langer werk- en leefbaar. Het hele systeem staat onder grote druk. De overheid doet wel inspanningen, maar het is niet genoeg. Daarom trokken we nog maar eens aan de alarmbel. Het is de enige manier om iets te veranderen.”