Lien Vanlerberghe en Anja Bogaert werkt in de buitenschoolse kinderopvang van Zonnebeke

ANJA: Ik werk al 27 jaar in de kinderopvang. Sinds 2015 werk ik 19 uur als begeleidster en 7 uur als verantwoordelijke. Ik werk heel graag met kinderen. Het is zo leuk om hen bezig te zien tijdens hun spel. De verzorgende taken doe ik ook heel graag: kinderen troosten, helpen met eten … Heel vaak vang ik nu zelfs al kindjes op waarvan de ouders zelf nog bij mij in de opvang hebben gezeten, zalig!

LIEN: In de kinderopvang is geen enkele dag dezelfde. De kinderen zijn tussen 2,5 en 12 jaar oud dus dat geeft heel veel variatie. Het is uitdagend en tegelijk ongelofelijk boeiend. De blije gezichten van de kinderen, de vele knuffels, daarvoor doe je het. Ik combineer de job van verantwoordelijke (22 uur) met een administratieve functie (16 uur). We hebben een geweldig leuke ploeg collega’s waardoor werken dikwijls niet als werken aanvoelt. We streven ernaar om een huiselijke sfeer te creëren, een tijd van ontspanning, zonder veel regeltjes. Zo spreken de kinderen ons aan met onze naam en niet met juf.

Hoge verwachtingen

LIEN: De kinderopvang staat vandaag wel in een negatief daglicht, dat is jammer. En daarbij wordt er al vlug met stenen gegooid naar de begeleiding. Elke dag komen er heel veel kinderen naar de opgang, natuurlijk heeft er dan al eens een kindje een schaafwond na een valpartij. Vandaag moet je heel nauwkeurig kunnen uitleggen wat er precies is gebeurd, hoe het is gebeurd, wie het heeft zien gebeuren … 

Ouders verwachten tegenwoordig veel meer van ons dan vroeger, terwijl we er minder dankbaarheid voor terugkrijgen. We zien ook dikwijls ouders die zelf een drukke en stressvolle werkdag achter de rug hebben en die hebben gewoon geen tijd of energie meer om te horen hoe de dag van hun kind is verlopen. Gelukkig hebben we met de meeste ouders wel een vlotte communicatie, want dat blijft toch belangrijk.  

ANJA: Ja, we krijgen van heel wat ouders toch ook nog vaak een “wat zouden we zonder jullie moeten doen” te horen. 

Halftijdse contracten

ANJA: Dat negatieve helpt wel echt niet om de personeelstekorten in de kinderopvang op te lossen. En extra personeel is dringend nodig. Zo onderbemand werken is zeker bij de kleutergroepen heel zwaar. We kunnen ons werk – en dat is bezig zijn met de kinderen - niet naar behoren doen. Frustrerend.

LIEN: Dat er bij ons enkel halftijdse contracten van 19 uur worden aangeboden, is ook niet aantrekkelijk. Het is gewoon niet voldoende om van te leven. Ik combineer mijn job nog met een andere job als administratieve kracht voor de kinderopvang. Dat ik twee jobs kan combineren binnen dezelfde dienst zorgt ervoor dat die combinatie lukt. Ik merk dat het voor andere collega’s met een tweede job meestal niet haalbaar is. 

ANJA: Ons uurrooster waarbij je vaak twee keer per dag moet opkomen, laat het gewoon niet toe om er nog een andere job bij te doen. Ik zie veel jonge collega’s daardoor afhaken. Mensen die werkloos zijn hebben vaak meer inkomen dan wat je verdient met die 19 uur.

Altijd bereikbaar

LIEN: Ik ben blij dat heel wat collega’s ondertussen wel al een hogere verloning hebben gekregen. Maar jammer genoeg zijn we zelf uit de boot gevallen. Dat is frustrerend want als locatieverantwoordelijke van de opvang zijn wij het aanspreekpunt voor ouders en begeleiding. We staan in voor de dagelijkse werking, maar ook voor de uurroosters, boodschappen, overleg met de coördinator … De opvang is open van 6.45 tot 18.30u en dat betekent dat wij in feite elke dag beschikbaar zijn in dat tijdsblok. Dat zijn meer dan 20 extra uren beschikbaarheid waarvoor ik niet betaald word. Soms vraag ik mij dus wel eens af of dit het allemaal waard is.

ANJA: Ga je in de namiddag even naar de winkel, dan kan je worden opgebeld. Je moet steeds bereikbaar zijn. Als ik ergens naartoe ga, heb ik altijd de telefoonnummers en uurroosters van collega’s bij de hand om indien nodig een vervanging te regelen. Net zoals Lien vraag ik mij dus soms ook wel af waarom ik die taak van verantwoordelijke nog op mij neem. Ik doe het graag, maar het is geen loon naar werk.

Slappe lach

LIEN: Maar dan kom je op je werk en besef je toch weer dat je eigenlijk een ongelooflijk leuke job hebt. Met de collega’s grappen we vaak dat we eens een boekje zouden moeten aanleggen met alle situaties die we hier meemaken. Gisteren bijvoorbeeld opende mijn collega de deur van het toilet dat voorzien is voor de begeleiding. Blijkbaar zat er op het toilet een kindje dat met haar hoofd tegen de deur aan het leunen was. Daardoor viel het meisje recht in de armen van mijn collega. Met een slappe lach als gevolg.

ANJA: Toen ik 27 jaar geleden startte, hadden we twee kinderen in de opvang, Michiel en Lieselot, broer en zus. Ik zei tegen Michiel dat hij mocht doen wat hij graag deed. Na een kwartier was hij wel niet op de muren aan het tekenen zeker. Toen we het 25-jarig bestaan van de opvang vierden, waren ze allebei uitgenodigd, samen met hun ouders. Maar Michiel was er niet bij, hij was aan het werk als arts in een ziekenhuis. Hij is dus goed terecht gekomen. Ter info: nu vangen we elke dag een 100-tal kinderen op. 

Meer getuigenissen uit de kinderopvang: