Voorzitter ACV-Transcom roept regering op om zich redelijk op te stellen
Minister van Pensioenen Jan Jambon verdedigde tijdens het actualiteitscollege van de Leergang Pensioenrecht aan de KU Leuven de pensioenmaatregelen die in het federaal regeerakkoord werden opgenomen. Hij reageerde ook op de protestacties van de voorbije weken en maanden, waarbij de betrokken belangengroepen hun ongerustheid uitten. Volgens Jambon is er een gebrek aan redelijkheid en correctheid in het pensioendebat. Koen De Mey kaatst als voorzitter van ACV-Transcom de bal terug naar de minister. Hij roept op tot objectiviteit en sereniteit.
Gedetailleerd uitgeschreven pensioenmaatregelen in het bestuursakkoord van de regering-De Wever die honderd dagen geleden van start ging, treffen de ambtenaren disproportioneel hard. Uit simulaties blijkt dat verschillende ingrepen tot een substantiële daling van hun pensioenbedrag leidt. Bovendien moet een groot aantal ambtenaren langer werken om uiteindelijk een lager pensioen te krijgen.
In ’De Tafel van Gert’ had advocaat Walter Damen het over een regering die contractbreuk pleegt tegenover de werknemers. Minister Jambon, die in dezelfde uitzending te gast was, kon in zijn antwoord alleen tegenwerpen dat hij niet meer kan toelaten dat treinbestuurders nog op hun 55 jaar met pensioen kunnen gaan.
Onze leden beseffen maar al te goed dat de financiële situatie door de regering als excuus wordt gebruikt om de reeds jaren geleden ingezette aanval op de overheidspensioenen – met onder meer de afschaffing van de diplomabonificatie en de invoering van een minder gunstige berekeningswijze – af te ronden. Terwijl onze kleinkinderen ook zonder “broodnodige hervormingen” op een pensioen zullen kunnen rekenen. Iets dat door demograaf Patrick Deboosere wordt bevestigd. Langer werken om onze pensioenen betaalbaar te houden is volgens Deboosere niet nodig, omdat de vergrijzing na 2050 zal vertragen. Tot dan stijgt de pensioenlast met 0,1 procent per jaar, tot 13 procent van het bruto binnenlands product. Geen onhaalbare kaart voor een land als België.
En als er dan toch naar geld moet worden gezocht, is het beter om ook eens naar de inkomenszijde te kijken. Zo kost de door de regering-Michel ingevoerde taxshift, waarbij de patronale bijdragen voor de sociale zekerheid van 32,4 procent naar 25 procent werden verlaagd, ons jaarlijks 2 procent van het bruto binnenlands product. Daartegenover is een stijging van de pensioenlast met 0,1 procent verwaarloosbaar. Bovendien genieten de ondernemingen ook van een doelgroepenkorting op hun RSZ-bijdragen voor een eerste aanwerving, een maatregel die volgens onderzoek van Universiteit Gent niet het beoogde resultaat oplevert en dus niets meer is dan een cadeau aan de werkgevers. ‘Last but not least’ loopt de sociale zekerheid ook nog eens extra inkomsten mis door de uitbreiding van de flexijobs en studentenarbeid, die vrijgesteld zijn van socialezekerheidsbijdragen.
Een merkwaardiger voorbeeld van hoe de sociale zekerheid inkomsten misloopt, is het optrekken van de pensioenbijdragen voor zelfstandigen. De correctiecoëfficiënt voor de pensioenen van zelfstandigen werd door de vorige regering van 0,69 naar 1 verhoogd, maar men vergat de lagere sociale bijdragen op te trekken. Ook de huidige regering rept daarover met geen woord. Nochtans zal deze maatregel in 2050 verantwoordelijk zijn voor het grootste verschil in de stijging van de pensioenuitgaven tegenover vandaag. De ambtenarenpensioenen zullen tegen dan slechts licht zijn gestegen, ook omdat er dan minder statutairen zullen zijn.
De commissie Pensioenhervorming 2020-2040, onder leiding van Frank Vandenbroucke, beklemtoonde in haar in 2014 verschenen rapport dat een pensioensysteem een samenlevingscontract is waarbij aan iedereen duidelijke perspectieven moeten worden geboden. En ook dat bij eventuele wijzigingen aan het pensioensysteem sociaal overleg heel belangrijk is. Iets dat ik alleen maar kan onderschrijven. Het is pas als we aan de onderhandelingstafel, met input van experten, compromissen kunnen sluiten dat we een draagvlak voor politieke besluitvorming kunnen creëren. En dat vereist ook redelijkheid en correctheid, in de eerste plaats van de regering.