Tijdelijk werklozen krijgen malus als bonus

Tijdelijk werklozen krijgen malus als bonus

Auteur: Maarten Gerard

Tijdelijk werklozen worden vanaf nu twee keer gestraft. Een eerste keer bij het fikse inkomensverlies op het moment van de tijdelijke werkloosheid zelf én nu een tweede keer in hun pensioen. De regering-De Wever treft die groep mensen zowel op hun pensioenbedrag als voor de berekening van de pensioenmalus. Of hoe de regering een systeem dat goed werkte en voor stabiliteit zorgde, een bron van onzekerheid laat worden. Met als resultaat: jaarlijks minstens 2.000 slachtoffers, tijdens COVID maar liefst 50.000.

De nieuwe federale regering voorziet ingrijpende pensioenhervormingen, waarbij men minder periodes wil gelijkstellen voor de loopbaan én bepaalde periodes van gelijkstelling aan een lager loon wil waarderen. Tegelijkertijd is er de pensioenmalus, wanneer je op vervroegd pensioen wil maar niet aan een bepaalde effectief gewerkte periode komt.

Werkloosheid is één van de periodes die minder zullen meetellen in de loopbaan én, indien wel gelijkgesteld, aan een lager loon. Dat op zich is al een zeer negatieve maatregel ten aanzien van werknemers die onvrijwillig hun job verliezen. Maar het fenomeen tijdelijke werkloosheid? Daar blijkt de regering-De Wever nog nooit van hebben gehoord. Alle maatregelen die werkloosheid viseren, gelden immers ook voor werknemers die op tijdelijke werkloosheid terugvallen.

400.000 werknemers

En dat zijn er heel wat: meer dan 400.000 werknemers worden per jaar geconfronteerd met minstens 1 dag tijdelijke werkloosheid. Jaarlijks zijn er meer dan 2.000 werknemers die meer dan 150 dagen tijdelijk werkloosheid zijn, en tijdens het hoogtepunt van de COVID-periode ging dat zelfs om bijna 50.000 werknemers. En de impact op hun pensioen is enorm. Alle werknemers op tijdelijke werkloosheid – u weet wel, die meer dan 400.000 per jaar – zullen een herberekening zien van hun jaarbedrag dat de basis vormt voor de pensioenberekening indien deze dagen worden geherwaardeerd aan een lager loop. Daarnaast zal een ruime groep werknemers ook loopbaanjaren verliezen, in functie van de pensioenmalus. Per jaar komen dus 2.000 werknemers – opnieuw, buiten hun wil om – niet aan de 156 gewerkte dagen die tellen als loopbaanjaar. Tijdens COVID waren dat er bijna 50.000 die dus kunnen kiezen tussen langer werken of een pensioenmalus.

Cash betalen

En de cijfers hierboven veronderstellen telkens een voltijdse tewerkstelling. Want bij halftijds werk kan 1 dag tijdelijke werkloosheid al voldoende zijn om onder de drempel te vallen van de 156 gewerkte dagen per loopbaanjaar. De impact is dus veel groter, zeker omdat het kan gaan om dezelfde werknemers over meerdere jaren gespreid. Werknemers die dus meerdere loopbaanjaren verliezen en dat – letterlijk – cash betalen bij de opname van hun vervroegd pensioen.

Nochtans is tijdelijke werkloosheid altijd al een belangrijk instrument geweest als automatische stabilisator in de Belgische arbeidsmarkt. Dat bewees het tijdens de COVID-periode nogmaals. De essentie van tijdelijke werkloosheid is dat wanneer werkgevers onder bepaalde gedefinieerde omstandigheden geen werk kunnen aanbieden, ze hun werknemers tijdelijk werkloos kunnen verklaren. Er bestaan verschillende systemen,

telkens met andere voorwaarde, maar er is één constante: het gaat om systemen buiten de wil om van de werknemer, waar de werkgever dus de aanvraag doet. En zo slaagt de regering-De Wever er dus in om een systeem dat zijn nut bewezen heeft, in diskrediet te brengen. Onvergeeflijk, wat ons betreft. Dit moet absoluut bijgestuurd worden.