Opnieuw een kans verloren om naar werknemers te luisteren
Opnieuw een kans verloren om naar werknemers te luisteren
Auteur: Ann Vermorgen en Marie-Hélène Ska
November 2025
Na eindeloos aanslepen kwam de regering na een lange nacht met een reeks beslissingen. Beslissingen rond het uitvoeren van het zomerakkoord én de meerjarenbegroting. Een batterij aan maatregelen die raken in het hart van werknemersbelangen, hun loon, de organisatie van hun arbeidstijd en het pensioen dat ze op het einde van hun loopbaan mogen verwachten. Met de timing had de regering de gemoederen kunnen bedaren, maar ze kiest om olie op het vuur te gooien.
En als de rekening wordt gemaakt, zijn het opnieuw de werknemers die betalen. In hun koopkracht die gelijktijdig wordt ondergraven door het ingrijpen op de index van lonen én van de uitkeringen. En nog een tweede keer: door het verhogen van allerlei kosten via BTW en accijnzen. Een indexsprong, want zo mogen we hem noemen, die economisch onzinnig is én allesbehalve sociaal. Zeker bij de uitkeringen, zoals pensioenen, worden zo net vaak de gezinshoofden extra geviseerd terwijl zij al vaak in de moeilijkste situatie zitten. Maar met de doorwerking van het zomerakkoord treft men werknemers ook in hun loopbaan en pensioen.
We hebben maanden moeten protesteren om eindelijk voortschrijdend inzicht te verkrijgen op de problemen die de pensioenmaatregelen opleveren. Ziekte zal volledig gelijkgesteld worden in de malus. Het eerste loopbaanjaar wordt gehonoreerd. Telkens niet meer dan logische beslissingen, maar vriendelijk vragen volstond alvast niet om dat te doen doordringen. De impact op vrouwen en lage inkomens is daarmee trouwens niet weg. Een schamele vijf dagen compensatie doorheen de loopbaan zal maar beperkte impact hebben.
Onderbroken loopbanen zijn nog steeds een feit en deze regering lijkt vastbesloten om dat fenomeen nog te versterken, gelet op het schrappen van de minimale arbeidsduur van één derde. De keuze om nu toch een minimum van één tiende te behouden toont opnieuw dat we op de nagel van de nul uren moesten blijven kloppen. Maar wat overblijft is dan wel geen nul, maar nog steeds oproepcontracten en een verder precarisering van de arbeidsmarkt. Wat nachtwerk betreft, wat bij ons overigens al meer ingeburgerd is dan in het zogenaamde gidsland Nederland, blijkt intussen dat de Raad van State ons volledig gelijk gaf op het vlak van discriminatie, wettigheid en het gebrek aan motivering. Maar ook hier gaat men toch, tegen alle grote woorden van de minister in, de definitie weer verruimen.
Allemaal om plezier te doen aan bepaalde werkgeverslobbies die ook nog eens langs de kassa mogen passeren via extra loonmatiging. Van enige inzicht ten gronde dat we in onze uitgaven veel geld ondoelmatig naar allerlei bedrijfssubsidies laten vloeien, is geen sprake. Dan zwaaien met een uitgavenprobleem richting anderen is bijzonder cynisch. Net zoals volhouden dat de arbeidsmarkt en de economie zal opleven door werknemers in onzekerheid en burn-out te storten nog minder geloofwaardig is dan de terugverdieneffecten in de begroting.
In plaats van te luisteren naar de terechte opmerkingen vanuit de kant van de werknemers, plant de regering nu nog verder te gaan met asociaal beleid dat na de sociale rechten ook nog eens de koopkracht van werknemers uitholt met een indexsprong gekoppeld aan allerlei verhogingen van BTW en accijnzen.
Daarom zijn werknemers woedend. Daarom houden we als vakbonden vast aan ons ‘November Appel’ met een driedaagse staking. Want het kan wel degelijk anders. Zowel op vlak van sociaal beleid als op vlak van begroting.