Auteur: Ann Vermorgen

16/09/2024

Als ik sommige politici hoor spreken over de uitdagingen voor de komende legislatuur, dan hoor ik ze meteen besparingen noemen. Een vreemde manier om vooruit te kijken. Het moet gaan over de uitdagingen oplossen met een project voor de toekomst.  

We ondervinden allemaal dat de openbare dienstverlening sputtert. De zorg, hulpdiensten, onderwijs, openbaar vervoer, ... overal diensten waar men naar adem, middelen en mensen snakt. Daarbovenop vragen de vergrijzingsgolf, de dreigende klimaatcrisis en onvoorspelbare oorlogsstokers elders in de wereld extra inspanningen. Dát zijn uitdagingen voor de toekomst. En ja die vragen middelen, en ja, daarom is een stabiele begroting belangrijk. Maar als middel, niet als doel.

Uit wat we mochten lezen over de federale onderhandelingen lijkt dat uit het oog verloren te zijn. We leven in een van de rijkste regio’s ter wereld . Met de groeiende welvaart hebben we ook veel welzijn gecreëerd, waaronder onze sociale zekerheid en een kader waarin mensen zich kunnen ontwikkelen. Maar tegelijk komen mensen met een laag inkomen niet rond. Tegelijk moeten mensen alsmaar harder en langer werken, maar houden ze het werk niet meer vol. Met een enorm aantal langdurig zieken tot gevolg. Dit stelt onze productiviteit, de gangmaker van onze naoorlogse welvaart, enorm op de proef.

Dan is het antwoord niet om systematisch alle bescherming en ondersteuning voor werknemers tijdens hun loopbaan af te breken. Dat is een snelweg richting nog meer uitval en leidt alleen tot nog meer druk op onze bedrijven én onze samenleving. Onze economie moet vernieuwen, met meer aandacht voor onze industrie en openbare diensten. We moeten meer  maar vooral ook beter doen. Net door beter en werkbaarder werk te voorzien moeten we de productiviteit verhogen, dat is de motor van onze economie.

Een fiscale hervorming wordt telkens in het vooruitzicht gezet, maar verzand in symbooldiscussies waardoor de aandacht wordt afgeleid. In plaats van te spreken over de hangmat-uitkeringen en productiviteit van mensen, kan de aandacht ook gaan naar de hangmat-belegger en de niet-productieve inzet van kapitaal. Men zal toch moeten aanvaarden dat ook de vermogenden ook een serieuze bijdrage zal moeten leveren. Zodat er meer geld terecht komt op de rekening van mensen zodat de levensstandaard op peil blijft. Zeker op de rekening van wie een laag loon verdient of een ander laag inkomen heeft. Het mag geen broekzak-vestzak worden voor dezelfde groep door vervolgens aan de lonen en index te morrelen, of om nogmaals ongedekte lastenverlagingen in te voeren.

In wat tot nu toe uitlekte zit tegenover zieken, tegenover mensen die binnenkort op pensioen gaan en tegenover werkzoekenden heel veel wantrouwen. Zijn ze wel echt ziek? Zijn ze wel echt te oud om te werken? Doen ze wel hun best om werk te vinden? In wat nu voorligt worden deze mensen gestraft, vrouwen krijgen de volle laag. Dat zal niet werken. Waar het over moet gaan is hoe we de mensen kansen geven om aan het werk te raken en een langere loopbaan uit te bouwen. Als mensen echt deze kansen krijgen zullen ze die ook grijpen. Zo versterken we de sociale zekerheid die echt iedereen zekerheid biedt, dat is de grootste verwezenlijking van onze welvaartstaat. Zorgen voor wie hulp nodig heeft, weg van individualisering en van een ieder voor zich mentaliteit.

Wie spreekt van een evenwichtig herstelbeleid moet deze uitgangspunten voor ogen nemen, dan pakken we de uitdagingen echt aan.