Arizona FAQ staken
🌵 FAQ staken
Waarom een stakingsdriedaagse een méér dan redelijke repliek is!
Staken doen we niet zomaar, maar in het algemeen belang. Voor méér sociale rechtvaardigheid, voor een sterkere sociale zekerheid én de toekomst van onze welvaartstaat.
De Arizona-regering zet door met haar sociale afbraak en vuurt de ene asociale maatregel na de andere op ons af. Het sociaal overleg staat intussen in verschillende sectoren zwaar onder druk.
De actiebereid groeit actie na actie, en uiteraard zal het sociaal protest de wind van voren krijgen. Meestal zijn die kritieken onterecht of flagrant onjuist.
Ontdek hier hoe je op de meest typische kritieken kan reageren. En vooral: hoe je kan uitleggen waarom het nodig is om onze stem te laten horen en hoe je je collega's op de werkvloer kan sensibiliseren. 👇
-
"De regering wil de rekening doen kloppen, maar de vakbond wil niet hervormen"
Als vakbond zijn we juist grote voorstander van structurele hervormingen, maar ze moeten duurzaam zijn. We komen op voor hervormingen die zorgen voor:
- Werkbaar werk voor jong én oud
- Kwaliteitsvolle jobs
- Stabiele brutolonen
- Een duurzaam gefinancierde sociale zekerheid
- Betaalbare en duurzame pensioenen voor de huidige én toekomstige generaties
- Een rechtvaardige fiscaliteit
- Een eerlijke verdelingen van winsten én van de lasten
Laat dat nu net zijn wat we niet terugvinden in het regeerakkoord van de Arizona-regering. Ook de richting die het uitgaat bij de onderhandelingen voor de begroting gaan volgens ons de verkeerde richting uit. De besparingen die men vooral legt bij werkmensen en kwetsbare groepen zoals gepensioneerden, zieken, werkzoekenden en nieuwkomers.
Als vakbond hebben we verandering altijd ondersteund en mee mogelijk gemaakt door collectieve oplossingen te onderhandelen en in cao’s te gieten. De meeste van de zogenaamde hervormingen breken af wat in ons collectief belang is. Veel van de maatregelen die nu genomen worden:
- Lossen het begrotingstekort helemaal niet op. En dat zal zo blijven zolang men de sterkste schouders blijf ontzien. Hierdoor zullen gewone werkmensen én onze kinderen moeten blijven inleveren, zal de ongelijkheid in onze samenleving alleen maar toenemen.
- Zullen meer en meer mensen uit de boot doen vallen: zie de vergaande flexibiliseringsmaatregelen, afbouw eindeloopbaanregeling en afstraffing van langdurig zieken of werkzoekenden.
- Ondermijnen onze openbare diensten en sociale zekerheid.
De grootste hervorming die in dit land moet gebeuren is een fiscale hervorming die vermogenden een correcte bijdrage laat leveren aan de samenleving. Daar dringt het ACV al jaren op aan. Maar voor dat soort hervormingen geeft de politiek nooit thuis, integendeel. De ene hervorming is blijkbaar de andere niet.
-
"Staken heeft geen zin"
Als vakbond verkiezen we sociaal overleg boven staking. De sociale afbraak van de Arizona-regering laat ons evenwel geen andere keuze dan op andere manieren samen onze stem te laten horen.
Stakingsacties hebben onze samenleving de afgelopen 150 jaar een heel pak beter gemaakt: algemeen stemrecht, de 8-urendag, betaald verlof, onze sociale zekerheid als collectieve bescherming, … Die vooruitgang is er alleen maar gekomen na doorgedreven stakingen. Die werden toen op net zoveel kritiek en bagger onthaald als vandaag het geval is.
Dankzij ons aanhoudend verzet heeft de Arizona-regering intussen enkele van de meest asociale maatregelen teruggeschroefd of bijgestuurd. Zie bijvoorbeeld de gelijkstellingen bij de pensioenhervorming of het behoud van landingsbanen vanaf 55 jaar.
Als vakbond is het onze rol om te werken aan een samenleving waar iedereen beter van wordt. We ijveren voor méér solidariteit en een sterker collectief kader. Het ACV staat heel dicht bij de mensen en weet veel beter dan politici of opiniemakers welke problemen werknemers iedere dag weer ondervinden. Die problemen zullen we blijven aan de kaak stellen. Luid applaus uit de bubbel van politici en opiniemakers, vaak van rechtse strekking, moeten we daarvoor niet verwachten. Maar daar doen we het niet voor, we doen het voor de gewone mensen.
-
"Bedrijven hebben hier niets mee te maken, maar worden wel getroffen"
De waarheid is dat werkgeversorganisaties zwaar gelobbyd hebben tijdens de regeringsvorming. En hun zin hebben gekregen. Meer flexibiliteit, langer werken, bevroren lonen, de afbouw van SWT en landingsbanen, de index die moet ‘hervormd’ worden, 1,5 miljard verlaging van werkgeversbijdragen,… Het gaat niet op om nu te doen alsof ze er niets mee te maken hebben.
De regering geeft duidelijk aan vooral rekening te houden met de wensen van de werkgevers en bedrijven. Waarom zouden die dan ernstig sociaal overleg met de vakbonden voeren? Ze krijgen hun goesting wel bij de regering. Die regering zegt trouwens ook dat als de sociale partners geen akkoorden vinden, ze zelf zal beslissen. Bijvoorbeeld over een hervorming van de index. We weten allemaal waar dat eindigt met N-VA en MR.
Zie ook de sectorale onderhandelingen die momenteel lopen. In diverse sectoren verlopen die bijzonder moeizaam, juist omdat de bedrijven op de lijn van de regering zitten en nauwelijks nog compromissen willen sluiten.
-
"Een staking treft de gewone mensen"
“Het zijn steeds gewone mensen die slachtoffer worden van een staking”.
Je kan er gif opnemen dat opiniemakers weer zo'n uitspraken zullen eind november. Dat is bijzonder kortzichtig. De plannen van Arizona zullen de komende tientallen jaren een heel sterke impact hebben op onze samenleving. Jonge mensen zullen in de toekomst nog harder en flexibeler moeten werken. Voor een loon dat bevroren blijft en voor minder pensioen.
De sociale afbraak die de Arizona-regering nu organiseert, is véél erger dan de mogelijke hinder van een staking. Integendeel, wie nu veel poeha maakt over die hinder is blind voor de enorme gevolgen op langere termijn van de regeringsplannen.
-
"Stakingen brengen schade toe aan de economie"
Stakingen hebben inderdaad een economische impact en daarom zijn ze een effectief middel. Maar het berekenen van de impact gebeurt vaak erg simplistisch. Men deelt het bruto binnenlands product door het aantal werkdagen. Een stakingsdag vertegenwoordigt dus een fractie van dit bbp dat aan de productie ontsnapt. Dat klopt natuurlijk niet volledig. Volgens een analyse van de Nationale Bank van België zijn de verliezen slechts gedeeltelijk oninbaar: goederen die niet geproduceerd worden op de dag van de staking, worden vaak later alsnog geproduceerd. Een uitgestelde aankoop is niet altijd een geannuleerde aankoop.
Anderzijds zijn de resultaten van stakingen langdurig, net zoals de negatieve impact van regeringsmaatregelen dat zijn. Als wij als vakbond een loonsverhoging winnen, verhoogt dat de koopkracht en stimuleert dat de lokale economie. Als we betaalde vakantiedagen winnen, komen er duizenden banen bij in het toerisme. Een betere sociale bescherming verlaagt de kosten van onzekere banen voor de maatschappij. Omgekeerd kan het toelaten dat lonen, uitkeringen en bescherming wordt afgebouwd op termijn een veel grotere kost voor de samenleving betekenen. De eenmalige kosten van een staking moeten daarom worden afgewogen tegen de structurele vooruitgang die ze met zich meebrengt.
-
"De vakbond doet niets liever dan staken"
‘Overleg als het kan, actie als het moet’, is het motto van het ACV.
De Arizona-regering heeft het in het regeerakkoord ook vaak over sociaal overleg. Maar dat sociaal overleg moet dan wel tussen gelijkwaardige gesprekpartners verlopen. En daar wringt het schoentje.
De werkgeversorganisaties zijn heel positief over de Arizona-regering en we weten allemaal waarom: ze zijn nu al heel goed bediend door de regering. En ze weten dat ze sterk staan in het sociaal overleg.
Daarom moeten we nu duidelijk maken dat werknemers ook respect verdienen. Als de regering en werkgeversorganisaties beseffen dat ze niet zomaar over werknemers heen kunnen lopen, staan we veel sterker in onderhandelingen om de regeringsplannen bij te sturen. Daarom moeten we eind november tonen dat de regering en de werkgevers rekening moeten houden met werknemers. Het zijn tenslotte werknemers die dit land iedere dag doen draaien.
-
"De vakbond komt alleen op voor verworven rechten van oudere werknemers"
Een vaak gehoorde kritiek is dat de vakbond alleen opkomt voor de verworven rechten van de oudere generatie en de problemen doorschuift naar de jonge werknemers.
Het tegendeel is waar: het ACV ijvert voor oplossingen die ook voor de toekomst kwaliteitsvolle en werkbare jobs garanderen en goede socialezekerheidsrechten opbouwen voor de volgende generaties.
We zijn niet de vakbond van het status quo en de verworven rechten. Juist daarom gaan we niet zomaar voor wat overgangsmaatregelen, maar wel voor een koers gericht op de toekomstige generatie. We zijn bereid te hervormen, zijn er zelfs vragende partij voor. Waar we ons wel tegen verzetten is het scenario van sociale afbraak. Er zijn genoeg alternatieven om de rekening te doen kloppen. Werknemers verdienen respect een perspectief op een goed bruto-inkomen en werkbaar werk. Werknemers moeten ook zoveel mogelijk greep hebben op hun tijd. Duurzaamheid en verbondenheid moeten voorop staan.
We streven kortom naar een arbeids- en samenlevingsmodel waarbij de materiële welvaart die we samen creëren collectief verdeeld wordt onder alle werknemers en met een rechtvaardige fiscaliteit waarbij de sterkste schouders naar vermogen bijdragen.
-
"De pensioenen zijn niet meer betaalbaar, er moet iets gebeuren"
De betaalbaarheid van de pensioenen is een kwestie van (politieke) keuzes. Stel dat men weigert voldoende financiering te voorzien en kiest voor langer werken als oplossing, dan nog moet er eerst en vooral voor worden gezorgd dat langer werken überhaupt haalbaar is.
De Arizona-coalitie zet daar op geen enkele manier op in. Als vakbond hebben we veel voorstellen die de loopbaan houdbaarder kunnen maken, zoals:
- Algemene geleidelijke arbeidsduurvermindering
- Ruime mogelijkheden van tijdskrediet met vervanging op de werkvloer
- Technologische vooruitgang gebruiken om de werkdruk te verminderen in plaats van de winst te verhogen
Zorgt men daar niet voor, dan verschuiven de kosten simpelweg naar de ziekteverzekering. Nog meer mensen gaan immers ziek uitvallen. Dan zijn onze pensioenrechten misschien wel afgebouwd, maar blijft het financieringsprobleem van de sociale zekerheid nog steeds even groot.
Wat dat zogenaamde financieringsprobleem betreft: dat gaat over prioriteiten waaraan je geld wil besteden. De regering-Michel kende bijkomende lastenverlagingen toe aan bedrijven voor 7 miljard euro. Ook in het huidige regeerakkoord werd last minute beslist nog 1,5 miljard euro extra lastenverlaging toe te kennen. Die uitgaven slaan een dermate groot gat in onze sociale zekerheid dat de sociale bescherming en pensioenen er zwaar door worden uitgehold. Ook de middelen voor zorg en welzijn komen er extra door onder druk. Niet onbelangrijk weetje: bedrijven droegen ooit 34% bij aan de sociale zekerheid, vandaag is dat gemiddeld nog maar 22% (berekening denktank Minerva).
Intussen krijgen de bedrijven enorm veel - maar liefst 4% van het BBP - overheidssubsidies, zonder daarvoor verantwoordingen te moeten afleggen of zonder enig bewijs dat die steun efficiënt is, zo blijkt uit een rapport van de Nationale Bank. Ann Vermorgen: "Deze regering kijkt voor besparingen steevast in de richting van werklozen, gepensioneerden of langdurig zieken. Tegelijkertijd staat de kraan open voor subsidies waarvan de effectiviteit niet geëvalueerd wordt, of waarvan al overduidelijk is aangetoond dat ze niet effectief zijn. Deze tweeslachtige opstelling is niet langer houdbaar”.
-
"Vakbonden doen aan politiek en dat is hun taak niet"
Het ACV doet niet aan partijpolitiek, maar komt natuurlijk wel in contact met de politiek. Dat kan ook niet anders, want de politiek heeft een enorme impact op het leven van werknemers. Denk maar aan loonvorming, allerlei flexibiliteit, pensioenen, …
Het valt trouwens op dat politici eenmaal ze verkozen zijn en een regering gevormd hebben, beslissingen nemen waar ze voor de verkiezingen niet over piepten. Democratie is veel meer dan 1 keer om de 5 jaar een bolletje kleuren om daarna politici vrij spel te geven. Democratie moet ruimte laten voor permanente inspraak, ook van gewone mensen. Het bevorderen en verdedigen van werknemersbelangen via gesprekken en overleg met de politiek is een belangrijk en constant onderdeel van ons werk.
Door druk uit te oefenen op partijen en politici trachten we als vakbond positieve veranderingen te bewerkstelligen op het vlak van arbeidsrechten, lonen, arbeidsomstandigheden en maatschappelijke vraagstukken. En dat verzet loont.
Dankzij ons aanhoudend verzet heeft de Arizona-regering intussen enkele van de meest asociale maatregelen teruggeschroefd of bijgestuurd. Zie bijvoorbeeld de gelijkstellingen bij de pensioenhervorming of het behoud van landingsbanen vanaf 55 jaar.
