De Alliantie van het verzet tegen Arizona: Vakbonden en middenveld verenigd tegen besparingen en achteruitgang van rechten

Brussel, 4 oktober – Het ACV Brussel bracht een breed front van sociale en syndicale organisaties samen tijdens de dag “De Alliantie van het verzet tegen Arizona”, met als doel gezamenlijk de asociale beleidsmaatregelen van de Belgische regering aan te klagen. Vertegenwoordigers van de Liga voor Mensenrechten, de CNE, de Wereldvrouwenmars, CNCD 11.11.11, het MOC Brussel en ACV Voeding en Diensten namen het woord om aan te tonen dat de besparingen en de afbouw van rechten de hele samenleving raken: van de fundamentele rechten tot de internationale solidariteit.

Volgens Philippe Vansnick, federaal secretaris van ACV Brussel, is het doel duidelijk: “We moeten het destructieve werk van Arizona aan onze rechten tegengaan door middel van een ‘Alliantie van Weerstanden’ tegen het regeringsproject, dankzij de convergentie van de strijd van de middenveldorganisaties.” Daarom werden verschillende organisaties uitgenodigd op deze lanceringsdag. “Democratie is niet één keer om de 4, 5 of 6 jaar gaan stemmen. Democratie is een dynamische actie die actoren van verandering samenbrengt, via permanente vorming, en die collectief werkt aan de opbouw van rechten met als doel het welzijn te verbeteren.”

Sociale afbraak en flexibilisering van de arbeid

Het ACV legde de nadruk op de economische impact van de hervormingen. Steve Rosseel, voorzitter van de centrale ACV Voeding en Diensten, klaagde een bijzonder oneerlijke verdeling van de begrotingsinspanningen aan: slechts 11 % rust op “de sterkste schouders” (de rijksten), terwijl bijna 90 % wordt gedragen door de werknemers via besparingen. De organisatie wijst vooral op de flexibilisering van de arbeidsmarkt: de afschaffing van de nachttoeslag, de uitbreiding van fiscaal gunstige overuren, en de ontwikkeling van flexi-jobs die zowel de lonen van werknemers als de inkomsten van de sociale zekerheid verminderen, ten voordele van de werkgevers.

Felipe Van Keirsbilck, algemeen secretaris van de CNE, noemde de huidige regering “een regering van de rijken en de patroons”. Hij wees op de verbeteringen die dankzij strijd (stakingen, betogingen, acties, …) zijn bereikt inzake eindeloopbanen, maar benadrukte tegelijk de zware aanval op vervroegd pensioen, onder meer door de toepassing van een malus die kan oplopen tot 5 % per jaar van vervroeging.

Arizona: een systemisch gevaar voor vrouwen

De tussenkomst van de Wereldvrouwenmars (via Marcela de la Peña) benadrukte het genderaspect van het regeringsbeleid en identificeerde verschillende systemische bedreigingen die de economische en sociale autonomie van vrouwen ondermijnen:

• Pensioenhervorming: de drastische vermindering van gelijkgestelde periodes treft vooral vrouwelijke loopbanen, die vaak gekenmerkt worden door onbetaalde zorgtaken en onderbrekingen.
• Hervorming van de werkloosheid: de overstap naar het OCMW verzwakt de financiële autonomie, aangezien vrouwen 62,7 % uitmaken van de samenwonenden die na twee jaar uitgesloten worden van de werkloosheid.
• Langdurig zieken: de afschaffing van tijdskrediet valt samen met de toename van langdurig zieken ouder dan 50 jaar, een groep waarin vrouwen sterk oververtegenwoordigd zijn.
• Financiële afhankelijkheid en geweld: meer economische afhankelijkheid verhoogt het risico op partnergeweld.

Bedreigingen voor fundamentele rechten en internationale solidariteit

De Liga voor Mensenrechten (via Matthias Sant’Ana) schetste de bedreigingen van het huidige beleid langs drie assen:

1. Interne bedreiging in België: het opnieuw invoeren van huisbezoeken voor mensen zonder papieren, een ernstige schending van het recht op privacy.
2. Internationale/Europese bedreiging: de openlijke kritiek van Bart De Wever op het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, en de afwezigheid van een kordate reactie op de genocide in Palestina.
3. Indirecte bedreiging: de afbraak van de welvaartsstaat, waarbij de regering solidariteit in diskrediet brengt om haar afschaffing te rechtvaardigen.

Arnaud Zacharie, algemeen secretaris van CNCD 11.11.11, breidde de kritiek uit naar het mondiale niveau. Hij omschreef Arizona als “het symptoom van een wereld in crisis”. Hij hekelde de geplande besparingen in de Belgische ontwikkelingssamenwerking (een kwart van het budget tegen 2029!), het restrictieve en illegale asielbeleid, en een Nationaal Energie- en Klimaatplan dat ruim onvoldoende is.

Wanhoop is geen optie: de oproep van Éléonore Merza Bronstein

Éléonore Merza Bronstein, federaal secretaris van MOC Brussel, herinnerde eraan dat “wanhoop geen optie is”. Voor haar vertegenwoordigt Arizona een globale aanval: asociaal, antimigranten, antiekologisch en antidemocratisch. Dit treft Brussel in het bijzonder, door het verzwakken van de openbare diensten en het verder precariseren van gezinnen, vooral alleenstaande moeders en deeltijdwerkers.

Ze hekelde de fiscale cadeaus voor de hoogste inkomens, die de sociale zekerheid tientallen miljoenen euro’s ontnemen en de ongelijkheden vergroten. Ze waarschuwde ook voor een autoritaire verschuiving die solidariteit criminaliseert en sociale bewegingen voorbereidt op repressie. Tot slot benadrukte ze de noodzaak om een ethische en duurzame alliantie op te bouwen, verder dan een voormiddagbijeenkomst, om woede om te zetten in collectieve actie.

Conclusie: oproep tot verzet en tot 14 oktober

Mustapha Azzizi, coördinator van het team Beweging van ACV Brussel, sloot de dag af en vatte de inzet samen: “De regering-Arizona voert een brutaal, asociaal en autoritair beleid. Haar doel is duidelijk: de welvaartsstaat ontmantelen om een veiligheidsstaat op te bouwen.”

Hij klaagde de begrotingshypocrisie aan die 18 miljard bespaart op de sociale zekerheid, terwijl het militaire budget met 20 miljard stijgt. Hij lanceerde een oproep tot verzet, opgebouwd rond vijf eisen:

1. De sociale zekerheid verdedigen, ons gemeenschappelijk erfgoed.
2. Een rechtvaardige fiscaliteit eisen, waarbij grote vermogens betalen.
3. Strijden voor waardig werk en een solidaire ecologische transitie.
4. Migranten waardig opvangen.
5. Onze vrijheden en ons recht op protest verdedigen.

Al deze stemmen convergeren nu naar één horizon: 14 oktober in Brussel. ACV Brussel en zijn syndicale en maatschappelijke partners roepen op tot massale deelname aan de nationale betoging.

De 14e mag geen gewone mars zijn, maar een krachtmeting, een bevestiging van onze solidariteit en van onze vastberadenheid. Samen zullen vakbonden en middenveld luid en duidelijk zeggen: wij weigeren de besparingen, wij weigeren de achteruitgang van de rechten, wij weigeren de criminalisering van protest.

Want, zoals de geschiedenis ons leert: wanneer het volk zich organiseert, kan niets het stoppen.