Werken van operatie naar operatie

Het ACV legde dit jaar op 28 april (Werelddag voor Veiligheid en Gezondheid op het Werk) de focus op musculoskeletale aandoeningen (MSA), te wijten aan overbelasting van spieren en gewrichten: lage rugpijn, nekpijn, problemen met handen en polsen... Maar liefst 62% van de Belgische werknemers had er het afgelopen jaar last van. Ronny Cartoos (53) uit Glabbeek is een van hen. 

 

‘Op mijn 15de werkte ik met een leercontract bij een dakwerker, waar ik de dakpannen naar boven bracht, ladder op, ladder af. Daarna ben ik bij Sabca gaan werken, waar onderdelen van vliegtuigen werden gemonteerd. Het pneumatische werk zorgde voor heel veel trillingen, zoals bij een drilboor. Ik ben toen voor het eerst geopereerd aan mijn polsen. 

Daarna startte ik bij de Boerenbond, waar ik constructies plaatste, zoals loodsen en stallen. We legden ook veel daken met golfplaten. Die wogen zo’n 23 kilo per stuk. Het was van ’s ochtends tot ’s avonds sleuren. Na 10 jaar ben ik bij Kestens Montage gaan werken. Constructies plaatsen, poutrels steken, daken leggen, zonnepanelen leggen, niet op huizen, maar projecten van 1000 tot 8000 zonnepanelen. Ik heb altijd zwaar werk gedaan, in weer en wind.’

 

‘Na die eerste operatie ben ik nooit klachtenvrij geweest. Maar ik heb altijd voortgedaan. Tot het echt niet meer ging en er weer een operatie nodig was. Ik werkte van operatie naar operatie. Ik heb in totaal tien operaties gehad, aan mijn polsen en mijn schouders. Zowel mijn linker als mijn rechter biceps was afgescheurd… Allemaal door overbelasting. 

Overbelasting viel niet te vermijden. Het werk moest gebeuren. Een dakplaat moest gedragen worden, een poutrel moest gestoken worden, ook als ze 1000 kilo woog. Het werk dat ik gedaan heb, kon niet op een andere manier. Als we het met kranen of machines konden doen, kregen we die. Maar vaak raakten die niet binnen in de fabrieken. Dan moest het met de hand, trekken en sleuren, met takels, met krikken, met karren. Soms moesten we ons zware materiaal via de trap 40 meter naar boven sleuren, tien of twintig keer op een dag.

 

‘Drie jaar geleden ging het echt niet meer. Ik sliep niet meer van de pijn. Ik ben geen dag zonder pijn. Hoofdpijn, schouderpijn, nekpijn, pijn in de polsen, in de knieën, vingers die branden… Ik ben helemaal kapot gewerkt, zegt mijn dokter. 

Ik heb een aanvraag gedaan om het te laten erkennen als beroepsziekte. Een collega van mijn vrouw, die bij de vakbond gewerkt had, heeft haar erop gewezen dat dat kon. Ik heb contact opgenomen met het ACV en zij ondersteunen me daarbij.’ 

 

‘Ik zou heel graag terug kunnen werken, maar dat zit er niet meer in. In het begin had ik het daar heel moeilijk mee. Ineens thuis zitten was een hele aanpassing. Ook financieel, ik heb nu nog de helft van wat ik vroeger verdiende. In de tuin werken kan ik niet meer, als ik een stukje stofzuig, heb ik tien minuten later hoofdpijn. Het is wat het is. Ik moet leven met de pijn. Klagen helpt me niet vooruit. Ik probeer er het beste van te maken.’