Edito: kijk eens hoe stoer ik ben

We hadden het kunnen weten, dat het een paar dagen na een nieuwe peiling politiek weer zou gaan stormen. Het politieke landschap is zo versplinterd dat de kleinste potentiële stemmenverschuiving – die heel vaak binnen de foutenmarge blijft, wat betekent dat niemand er iets zinnig kan over zeggen – zorgt  voor paniek in partijhoofdkwartieren. Naar aanleiding van een vorige slechte peiling nam toenmalig cd&v-voorzitter Coens ontslag. Het belang van peilingen is niet langer dat ze kiesintenties proberen weer te geven, hoe vaak ook al gebleken is dat zelfs dat niet lukt. Het belang van peilingen is ondertussen dat ze politiek sturen en zorgen voor dagenlang mediaplezier. Dat is niet de schuld van de peilingen, wel van het feit dat partijpolitiek paniekvoetbal is geworden. Onder druk van de voetbalverslaggeving die de wetstraatmedia zijn geworden. Messi – Mahdi, gaan ze door of niet?

We hadden het ook kunnen weten dat partijvoorzitters die het even niet meer weten naar beneden zouden schoppen. Dat paniek de overhand haalt. Om zo de aandacht af te leiden van de slechte cijfers én om zo tegelijk te tonen hoe stoer ze wel zijn. Om zo beter te scoren in een volgende peiling. “Kijk eens wat ik durf”. Naar mensen schoppen die het moeilijk hebben, die op de laagste sporten van de ladder van maatschappelijk aanzien staan, dat is politiek heel interessant omdat het quasi risicoloos is. Die mensen hebben geen machtige stem in de media. Die mensen hebben geen rechtstreekse lijn met twitter en televisie-economen. Die mensen hebben geen vrienden in het parlement waar ze druk kunnen op uitoefenen. De enigen waar ze kunnen op rekenen zijn de vakbonden en armoedeorganisaties. Maar die liggen politiek niet in de goede schuif, want ze stellen lastige vragen, doorkruisen politieke spelletjes, komen op straat. 

Maar toch kwam het nog als een verrassing, de aankondiging van cd&v-voorzitter Sammy Mahdi in De Zevende Dag. Plots wil hij werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperken. Terwijl hij in zijn vorig jaar verschenen boek nog schreef “Ik geloof niet in een beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkering”. Terwijl uit wereldwijd wetenschappelijk onderzoek blijkt dat uitkeringssancties niet werken om zieken of werkzoekenden aan het werk te dwingen, ze drijven mensen gewoon richting de armoede. Terwijl in een ernstige analyse van cijfers de sleutels voor echte oplossingen liggen. Uit die cijfers blijkt dat langdurig werkzoekenden voornamelijk mensen zijn die kampen met een medisch probleem of op oudere leeftijd werkloos zijn geworden. Die problemen los je niet op met ze op droog zaad te zetten. Dat doe je door die problemen op te lossen en als dat niet lukt door te zorgen voor aangepast werk voor deze mensen. 

Maar dat is natuurlijk niet zo stoer, niet zo makkelijk samen te vatten in een straffe uitspraak in een televisiestudio. Dat vraagt natuurlijk inspanningen van de politiek zelf. Dat betekent dat de politiek de goede vrienden van het bedrijfsleven onder druk moet zetten om praktijken op de werkvloer aan te passen. Nee, dan is naar beneden schoppen interessanter en makkelijker.

Of het Sammy Mahdi iets zal opleveren, dat zal duidelijk worden in de beste peiling die we hebben: het resultaat van verkiezingen. De analisten in de studio stellen in de voorbeschouwing wel al vast dat het politiek heel druk wordt in het stoere kamp, dat het daar schaarse plaatsjes worden. En wat dan? Nieuwe zondebokken zoeken? Zijn dan zieken aan de beurt? Na migranten, na de SWT-ers, na syndicalisten, na de Walen, na de armen?