SOS buurthuis

De inwoners van Sint-Kruis-Winkel zijn misnoegd. Het Gentse stadsbestuur moet besparen en besliste daarom eind juni om hun buurthuis, het Dorpspunt, te verkopen. Een klap in hun gezicht, zij zien een belangrijke ontmoetingsplek voor verenigingen en voor sociale dienstverlening verloren gaan. Een valabel alternatief is er vooralsnog niet.

‘Ze weten het soms zelf niet op de stadsdiensten die ik bel’, zegt Marnix De Smet, ‘maar Sint-Kruis-Winkel is een deelgemeente van Gent, en wel de meest noordelijke tegen Wachtebeke en Zelzate.’ 

Het dorp is één van de vier Gentse Kanaaldorpen aan de rand van veel havenbedrijvigheid aan het kanaal Gent-Terneuzen, in de schaduw van staalreus ArcelorMittal. 

Marnix is heel aanwezig in het verenigingsleven in het levendige dorp. Alles opnoemen waarin hij actief is, zou ons te ver brengen, maar het zit tussen voorzitter van de plaatselijke voetbalclub en bestuurslid van de ACV-afdeling.

Of ze niet vergeten worden door de grote stad, vraag ik hem. Hij vindt van niet. 

‘We mogen daarover niet klagen. Het dorp is gerenoveerd. Dat was een noodzaak want de riolering moest zoals overal aangepast worden. We kregen een nieuw voetbalterrein toen we met de club niet meer op ArcelorMittal terecht konden. Er kwam een ‘Open Huis’ waar de senioren en de Chiro hun stek vonden. En enkele jaren geleden kwam het stadsbestuur nog terug op de beslissing om het schooltje te sluiten. Hopelijk hebben ze nu weer oor naar onze verzuchtingen en herzien ze nog hun voornemen om het buurthuis te verkopen.’

De mensen begrijpen het niet. Er waren nog maar net werken afgerond die het buurthuis toegankelijker maakten voor minder mobiele inwoners. 

‘400 000 euro heeft dat gekost. Waarschijnlijk meer dan ze er nu nog voor kunnen krijgen, want het oude gebouw is niet voorzien op klassieke bewoning. Er zit geen gezinskeuken of badkamer in, er is geen garage en geen tuin.’

Wat het voormalige gemeentehuis wel heeft, is vergaderruimte voor het bloeiende verenigingsleven in het dorp, een sociale kruidenier, een kleine bibliotheek en een voedselverdeelpunt. Twee keer per week komen drie personeelsleden van het OCMW langs voor dienstverlening. Je vindt er ook de kleine Wereldwinkel van zuster Antoinette die zich inzet voor de kansarmen. Haar winkel lijkt een alibi om iedereen een luisterend oor te bieden. 

‘De mensen zien aan mijn wagen dat ik hier ben en dan komen ze binnen voor een gesprek. Ik geef ze een tas koffie en luister. Dit Dorpspunt is een ontmoetingsplek waar mensen een babbel kunnen slaan met elkaar. Alles uiteen trekken, zal een catastrofe zijn voor het sociaal weefsel. Ik heb in een brief aan de stad geschreven dat we niet inpakken voor we weten waarheen.’

Begin december voerden de dorpelingen actie. Op spandoeken en op veel ramen hing de boodschap ‘Sint-Kruis-Winkel is geen melkkoe’. Kranten en regionale televisie berichtten over het burgerprotest.

‘We kregen bericht dat we niet alles tegen het einde van het jaar moesten leeg maken, zoals eerst gevraagd, maar mogen wachten tot het gebouw effectief verkocht is,’ zegt Marnix.   

‘De vraag is ook maar waar we alles kwijt zouden kunnen. Het mobiel dienstencentrum van de stad rijdt sinds nieuwjaar niet meer uit. In plaats daarvan hebben ze een grote kast in de cafetaria van het Open Huis gezet. Die neemt veel ruimte in. En het was daar al geen balzaal. We horen nu dat ze eraan zouden denken om een container te plaatsen aan het Open Huis. Wij vinden dat geen duurzame oplossing. De speelruimte van de Chiro zou ermee verkleinen. Ze moeten ons dan ook eens uitleggen hoe we die honderden vierkante meters en verschillende ruimtes en functies van het buurthuis in één container kunnen krijgen.’

Welke oplossing zij zien? ‘Het is aan de stad om met oplossingen te komen. Zij zijn het die ons Dorpspunt willen verkopen. Wat ons betreft is de beste oplossing het laten waar het is.’

De geplande verkoop is maar een deel van een grotere besparingsoperatie. Er wordt ook in het personeel gesnoeid: Van de drie voltijdse OCMW-medewerkers zal er binnenkort maar één meer naar de antenne in Sint-Kruis-Winkel afzakken. Ook dit baart minstens zoveel zorgen. ‘Ze beweren dat hun dienstverlening hetzelfde zal blijven, maar dat kan nooit’, zegt Marnix. ’Tenzij er twee hier altijd liggen slapen hebben, wat ik betwijfel, is deze inkrimping van drie naar één een regelrechte aanslag op de sociale dienstverlening ter plekke.’

De bevoegde schepen Rudy Coddens (Vooruit) zal op 20 januari voor het eerst naar Sint-Kruis-Winkel afzakken om met de bewoners hierover in gesprek te gaan.