Het personeel dat we nu hebben, moeten we in de watten leggen
ACV Limburg
Hart
Constant is het in het nieuws: er is een nijpend tekort aan zorgpersoneel. De huidige krapte op de arbeidsmarkt zal daarin niet snel verandering brengen. Maar is een tekort aan handen in de zorgsector niet een oud zeer? ‘Je moet dit werk met hart en ziel doen. Werken met zorg- en hulpbehoevenden is niet voor iedereen weggelegd’, zegt Karen. Corona hielp de zaak er ook niet op vooruit. De beelden van uitgeputte zorgverleners liggen nog niet zo lang achter ons. ‘Hoewel’, zegt Karen, ‘waar we tijdens corona veel dankbaarheid kregen, is er vandaag al heel wat minder begrip voor onze werkomstandigheden.’
Kleren
Die omstandigheden zijn niet evident. ‘Vele dagen achter elkaar werken in wisselende posten met een constant gebrek aan personeel. Neen, dat kruipt niet in je koude kleren’, vertelt Karen. Gelukkig maakt Karen deel uit van een bijzonder goed team. ‘De zorg voor onze bewoners komt altijd op de eerste plaats. Dreigt dit in het gedrang te komen, dan steken we een tandje bij.’ Karen beseft maar al te goed dat dit niet altijd en overal kan. ‘Dat is intriest. Niet enkel voor bewoners, patiënten of cliënten maar ook voor het personeel dat zijn job graag goed wil doen maar er de kans niet meer voor krijgt.’
Dief
Een 1-2-3 oplossing voor het personeelstekort is er niet. Heel wat beroepen in de zorgsector zijn ondertussen een knelpuntberoep. ‘Wie er echter aan begint puur omdat het werk garandeert, houdt het meestal niet lang vol. Anderzijds maakt gelegenheid ook dief’, zegt Karen. ‘Er is jobkeuze genoeg in de zorg. En dus worden loon- en arbeidsvoorwaarden gewikt en gewogen. Je kan het mensen niet kwalijk nemen dat ze aan hun eigen portefeuille te denken.’ Of interim dan geen oplossing is? ‘Zwijg me daarvan’, zegt Karen. ‘Interim is puur vergif. De helft van de tijd komen ze niet opdagen en zitten wij met de gebakken peren. Dat is in mijn ogen een non-oplossing.’
Appreciatie
Het personeel dat er nu is, moet volgens Karen dan ook in de watten worden gelegd. ‘En dan heb ik het niet louter over het loon. Wij zijn in het IFIC-verhaal gestapt waardoor onze lonen vastliggen. Maar dat bijvoorbeeld de Dag van de Zorg wordt vergeten, vind ik een gemiste kans. Wij zitten niet te wachten op grootste gebaren maar af en toe een klein teken van appreciatie zou al heel fijn zijn.’
Thuis
Ondanks alles doet Karen haar job supergraag. ‘Ik zorg graag voor mensen. Ik zorg voor hen zoals ik voor mijn familie zou doen. Het woonzorgcentrum is voor de bewoners hun thuis. Ik wil dan ook dat ze gelukkig zijn, dat ik de laatste jaren voor hen nog mooi kan maken en dat ze niet alleen zijn wanneer hun tijd is gekomen. Ja, het is hard werken maar je maakt voor veel mensen het verschil en dat geeft een enorme voldoening.’
