Ik ben bang voor de toekomst
ACV Limburg
‘Je werkt hard, je doet je best … dat zou voldoende moeten zijn. Maar dat is het vandaag niet meer. Ik kijk dan ook heel onzeker naar de toekomst.’ Het leven wordt duurder en daar lijkt niet onmiddellijk een einde aan te komen. Zelfs een job hebben, is geen garantie meer voor een zorgeloos leven. Dat ondervindt ook Anna uit Sint-Truiden.
Verdubbelde
‘Elke dag passeer ik een tankstation. Ik durf niet meer naar de prijs te kijken. Ik heb een tijdje overwogen een elektrische step te kopen of te huren omdat de 0,13 euro kilometervergoeding van mijn werk totaal ontoereikend is. Dat bleek financieel ook niet haalbaar’, zucht Anna. ‘Alles wordt maar duurder: eten, drinken, energie … Ik heb nog tot het einde van het jaar recht op het sociaal tarief maar zelfs die factuur verdubbelde intussen.’
Droom
Anna dacht dat het leven gemakkelijker ging worden. ‘Ik heb werk, ik heb een stabiele relatie. Ik hoopte twee jaar geleden nog zelf een huis te kunnen kopen. Als ik vandaag rond mij kijk, denk ik dat ik die droom moet opgeven. Met onze lonen zouden wij niet eens een lening krijgen.’ Ondertussen hoort Anna stemmen opgaan om sociale woningen in tijd te beperken. ‘Dan word ik echt bang. Kennen die mensen de huurprijzen? Wie kan dat betalen?’
Respect
Als poetsvrouw in de dienstenchequesector is Anna ook niet te spreken over het uitblijven van de 0,4% loonsverhoging. ‘Zelfs dat is ons niet gegund. Een laag uurloon, geen maaltijdcheques, een schamele kilometervergoeding … daar moeten we het maar mee doen. Neen, het respect voor onze job is ver zoek. Wij zijn een product waarmee de dienstenchequebedrijven winst maken. En dan zijn ze verbaasd dat mensen afhaken?’
Liegen
‘Ik zou vroeger tegen mijn kinderen zeggen: zorg dat je een beroep leert en dat je eerlijk werk levert, dan komt alles goed. Vandaag zou ik liegen. Ik lig echt wakker van hun toekomst’, zegt Anna. ‘De winsten moeten steeds hoger ten koste van de werknemers. Dit kan toch zo niet blijven doorgaan?’
